Wycieczka do Parku Narodowego Kaziranga

2024 Autor: Ada Peters | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:36

Adelikatna mgła spływa po kępach trawy. Krople rosy lśnią jak kryształki topazu w bladym świcie. Poranek podczas podróży do Parku Narodowego Kaziranga to zapierające dech w piersiach przejście od zimnej szarości do brylantowego złota. Bagno jelenia, wdzięczne sylwetki na tle jaśniejącego horyzontu, kłus za dzikimi bawołami tarzającymi się w ustronnych kąpielach błotnych. Pozłacana trawa zamienia się w zieloną, a szczypta w powietrzu odpływa, ogrzana przez wschodzące słońce. Nowy dzień zaczyna się na łące. Nasze słonie są w milczeniu, szeleszcząc przez świeżość. W miarę jak wchodzimy coraz głębiej w trawiastą równinę, panuje milczące oczekiwanie. "Zobaczymy je na pewno", szepcze nasza przeklina. Hałaśliwa rodzina na jednym ze słoni zostaje uciszona przez dezaprobującego strażnika, ku naszej uldze. Trawa wokół nas staje się wyższa, teraz można zobaczyć, dlaczego nazywa się to "słonią trawą" - gdyby nie ludzie na plecach, ledwo moglibyśmy zobaczyć słonia przed nami. Opieram się pokusie, by przesunąć palcami po wdzięcznych, zroszonych ostrzach, przechodzących obok mnie; jeśli złapiecie krawędź, może to dość poważnie kroić w palec. Przekręcamy się przez bagniste łaty, przechylając się niepewnie, gdy nasz słoń wyrywa jedną nogę, tylko po to, aby zatopić kolejną. Doszliśmy do parnego wodopoju i, jak dwaj nosorożcy, pojawili się wśród wysokiej trawy. To jest dla Ciebie Kaziranga.

Nosorożec w Parku Narodowym Kaziranga (autor: Diganta Talukdar)

One-horned apparitions

Podczas gdy oglądamy z dystansu, wracają do zabawy, jeden delikatnie wsuwa drugi w głowę, co jest rzadkim gestem wśród dorosłych nosorożców. Wydają się tak spokojni; intymne bezpieczeństwo mgły i cisza łąk uspokaja nas wszystkich, 25 osobliwych turystów na grzbiecie słonia. Słońce jest wyższe, a kolory użytków zielonych ożywają. Następny nosorożec, z którym się spotykamy, właśnie wynurzył się z płaczu i pasie się na delikatnej trawie, a jego skóra jest czysta. Czapla ląduje na plecach, aby złapać łatwą przekąskę. Szukając uważnie, ten nosorożec wydaje się nie przejmować pierścieniem słoni i ludzi wokół niego. Tym razem niektóre mahouts zobowiązują się do przedstawienia bliższych opinii. Wkrótce ta chwila jest bezpiecznie ukryta w cyfrowych kartach pamięci! Później, pod koniec naszego porannego safari jeepami, czekamy, czy nosorożec, którego zauważyliśmy na trawiastym terenie, przejdzie przez ulicę; zamiast tego decyduje się wdrapać na drogę, obniżyć głowę i dać nam dość pościgu. Tylko w tych kilku przerażająco radosnych chwilach z tyłu uciekającego jeepa zdaję sobie sprawę z mocy i prędkości, jakie mogą osiągnąć te ociężałe zwierzęta. A Park Narodowy Kaziranga jest ostatnią na świecie główną twierdzą tych wspaniałych stworzeń.

Park

Kaziranga, w języku plemienia Karbi, oznacza "tam, gdzie kozioł ma wodę". Był bagnistym, prawie niedostępnym terenem podmokłym, wykorzystywanym jako teren łowiecki przez miejscowe plemiona i szikary do 1905 roku, kiedy lord Curzon zaproponował, by ogłosić go rezerwatem leśnym. Deklaracja ta została sfinalizowana, a obszar oficjalnie zamknięty do zdjęć w 1908 r. W 1950 r. Ogłoszono ją ostoją dzikiej przyrody, aw 1974 r. Kaziranga otrzymała status parku narodowego. Płaskie użytki zielone ze strumieniami oraz duże, śródlądowe zbiorniki wodne (beele) stanowią teren Kaziranga. Wysoka trawa słonia pokrywa większość ziemi, czasem otwierając się na żerowiska o krótszych trawach, kilku wysokich drzewach i zaroślach trzciny. Rzeka i wiele nosorożców Prawie każdego roku w monsunie Kaziranga jest zanurzona przez cofanie się Brahmaputry na falach - ta powódź pomaga odmłodzić las, zasila mokradła materiałem rybnym, usuwa hiacynt i inne gruzowiska, i sprowadza muł, aby dać nowe życie na pastwisku. Jednak w niektórych latach, gdy poziom powodzi gwałtownie wzrośnie, następuje powszechna utrata dzikiej przyrody, ponieważ zwierzęta nie mogą wystarczająco szybko dostać się na wyżyny. W Kaziranga, uznanym przez UNESCO za miejsce światowego dziedzictwa UNESCO w 1985 roku, uznano go za jedno z ostatnich niezakłóconych siedlisk wielkiego nosorożca indyjskiego. To dodaje jeszcze jednego do wielu innych miejsc światowego dziedzictwa UNESCO w tym kraju. Dzięki staraniom konserwatorskim dziś jest tu ponad 1500 nosorożców. Jest także domem dla ponad 70 procent światowej populacji dzikich bawołów. Występuje tutaj także rzadki gatunek jelenia. Kaziranga utrzymuje ponad 1000 dzikich słoni i 450 gatunków mokradeł, łąk i ptaków leśnych, z których 18 jest zagrożonych globalnie. Ogromna liczba nosorożców i groźba epidemii wymazania populacji doprowadziła do sugestii, że nosorożce zostaną przeniesione do innych części Assamu.

Kilka szybkich faktów do zapamiętania

Lokalizacja

Kaziranga NP w Central Assam jest najważniejszym stanowym siedliskiem dzikich zwierząt i rozciąga się na wschód i zachód wzdłuż południowego brzegu Brahmaputry, który wyznacza północną granicę. Wzgórza Karbi Anglong biegną wzdłuż południowej granicy. Rozprzestrzenia się w dwóch dzielnicach, Nagaon i Golaghat.