Ajanta-Ellora: sztuka starożytna

2024 Autor: Ada Peters | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:36

Ajanta

Zacieniona drzewami droga wieje na północny-wschód od Aurangabadu przez rzekę Indii. Wzgórza są jasne, światło wystarczająco ostre, by zranić oczy. Od czasu do czasu brązowe żółte pole z musztardą lub szkarłatno-bordowy bougainvillaea rozbryzgują się na brązowym płaskowyżu Deccan. Wszystko to miękka skała wulkaniczna i twardy, drobny granit. Po dwóch godzinach jazdy masz grzbiet i widzisz ogrom płaskowyżu przed zejściem na zbocze wzgórz.

Tutaj, ponad 2000 lat temu, ludzie zaczęli kopać w Sahyadri Hills stworzyć to, co jest teraz Miejsce światowego dziedzictwa. Cięcie w podkowy w kształcie zbocza, ciche, ale na śpiew ptaków i falujące Rzeka Waghora poniżej, Ajanta jest ukrytym sanktuarium. The 30 klasztornych jaskiń i sal modlitewnych rozpoczęły się w 2 pne, kiedy buddyzm był żywy i zdrowy, i ukończony między 460 a 478 r. w ramach dynastii Vakataka. Mnisi, którzy żyli w tym wzgórzu medytowali w swoich malowanych jaskiniach, czerpali wodę ze strumienia i obserwowali monsunową kaskadę deszczu w wodospadach pomiędzy jaskiniami. Przez krótki czas Ajanta był symbolem radości w buddyjskim świecie.

Ale kiedy buddyzm wycofał się z tej części świata w V wieku ne, jaskinie były stopniowo opuszczane i pozostawały zapomniane przez kolejne 14 wieków. To padło brytyjskiemu oficerowi kawaleryjskiemu przez głośne imię Johna Smitha, aby na nowo je odkryć w 1819 roku; polowanie na dzika w miejscu zwanym teraz Captain's Pointzauważył rzeźbioną fasadę za plątaniną zieleni na wzgórzu nad Waghorem. Jego ciekawość uratowała niektóre knury i katapultowała Ajanta Caves, jedną ze słynnych lokalnych atrakcji w Ajanta, z powrotem w blasku sztuki i religii.

W naturalnej galerii jaskiń znajdują się najbardziej wyrafinowane starożytne malowidła Indii, ale 1500 lat później powoli podają się do wieku, klimatu i setek codziennych gości. Płótna na werandach zasłaniają je; żarówki o niskiej intensywności minimalizują uszkodzenia, a stalowe bariery chronią przed wrażliwymi turystami. Gdy oślepiające oko dostosowuje się do słońca, uświadamiasz sobie, ile zostało utracone; Jaskinie 16 i 17 są dobrze zachowane, ale inne są bardzo zniszczone. Pomimo czerwonawej obsady lamp, bogactwo tematu i szczegółów pozostaje spektakularne.

Obrazy w stylu Gupta i po Gupta są inspirowane przez Jatakas: cud w Sravasti, marzenie Mai o białym słoniu, umierającej księżniczce, powrót Buddy do domu. W jednym vihara, Bodhisattva Padmapani trzyma delikatny niebieski lotos, symbolizujący buddyjską aspirację wzniesienia się ponad stan. Skup się jak terier na tym, gdy przechodzisz przez stada wyjących uczniów. Każdy ornament, każda ekspresja, każdy fałd draperii jest wspaniały. Jeden naszyjnik jest tak lśniący, że jego perełki lśnią jak prawdziwe perły.

Werandy są również bogato zdobione, ich motywy reprodukowane są w sztuce i rzemiośle w całym regionie. Latająca Apsarapiękna twarz kobiety w turbanie została użyta jako emblemat Światowego Widowiska Piękności w Bangalore w 1996 roku. Mnisi namalowani przez lampy naftowe i światło słoneczne odbijają się od wody na podłodze. Wygładzili skałę warstwą błota, materii roślinnej i warstwy tynku, a także mieszali palety z naturalnych pigmentów. Dla specjalnego efektu wykorzystali lapis lazuli z Afganistanu. Prawie każdy cal powierzchni skały wewnątrz niektórych jaskiń był kiedyś malowany.

Jest też inspirowana kamieniarka. Budda w jaskini 1 ma trzy różne wyrażenia w zależności od światła. Na rzeźbionych filarach spoczywają wspaniałe kamienne dachy. W jednej jaskini umierająca dusza Buddy unosi się z jego stóp. Kamieniarka jest zagrożona: jeden chaitya został zniekształcony przez graffiti, a kiedy pokryto go drewnianymi ramami, ludzie pisali na drewnie. Czas dogoni Ajanta, ale do tego czasu spokój i piękno obrazów to coś, czego każdy powinien doświadczyć przynajmniej raz w życiu.

Pierwsze jaskinie pochodzą z 2. i 1. wieku pne i obejmują jaskinie 9 i 10, z których oba są salami modlitewnymi (chaityas). Jaskinie 8, 12, 13 i 15A są klasztory; pochodzą z tradycji Hinajany. Potem nastąpił kolejny zryw wykopu z wyrwaniem z Caves 19 i 26 (oba chaityas) i Caves 1, 2, 16 i 17 (viharas). Mówi się, że są to pomniki Mahajany.

The Fototapeta Mahajanaka w Jaskinia 1 to najbardziej szczegółowa historia. Ważną rzeźbą jest tutaj wielka figura Buddy kaznodziejów w pokoju świątynnym. Jest to najwspanialsza jaskinia w Ajanta, więc jeśli chcesz uratować to, co najlepsze na ostatnim, przyjdź tutaj dopiero po skończeniu z innymi 29 jaskiniami. Chociaż Cave 4 jest niekompletna, podobnie jak Cave 3 i Cave 5, jest nadal największą viharą, wspieraną przez 28 filarów. Cave 6 jest jedyną dwukondygnacyjną Vihara w Ajanta. Jaskinia 10 (2 pne), chaitya, jest uważana za pierwszą jaskinię zauważoną przez Brytyjczyków; szukaj tutaj najwcześniejszego zachowanego muralu Buddy. Słynny obraz, umierająca księżniczka, można zobaczyć w V wieku VIhara, Jaskinia 16.

Poświęć czas na jakość Cave 17 jeśli obrazy i malowidła są twoim głównym zainteresowaniem.Słynny obraz (na filarze) to wizerunek dusznej, ciemnoskórej księżniczki, która wkłada makijaż i podziwia siebie w lustrze, podczas gdy jej pomocnicy i kobiecy karzeł patrzą na nią. Poproś przewodnika, aby świecił pochodnią z boku, abyś mógł zobaczyć jej oczy i biżuterię świecącą jak perły na czarnym tle.

Ellora

W pobliżu Ajanta leżą Miejsce światowego dziedzictwa z 30-osobowych jaskiń Ellora, które zawierają prace buddyjskie Mahajany, hinduskie i Jain. Szóstowieczni buddyjscy mnisi, którzy przybyli tu po raz pierwszy, pracowali na najbardziej dostępnej części wzgórza. Można tu także zobaczyć 16 jaskiń hinduskich. Nieco dalej znajduje się pięć jaskiń Jain. Jednak najbardziej zadziwiającym osiągnięciem w Ellorze jest Jaskinia 16, bardziej znana jako Świątynia Kailash.

Jeśli Ajanta emanuje spokojnym, nieprzezwyciężonym pokojem, Ellora Kailashnath jest świętowaniem potężnej mocy odzwierciedlającej przerażający taniec Shivy. W 8 wieku stworzenie dynastii Rashtrakuta, został pomyślany jako górski dom Shiva i Parvati. Kailash to monolit wolnostojący stworzony z góry do dołu, wykopany z żywego górskiego rocka. Masonowie wyryli 115 stóp w dół przez bazaltowe ciało. Budowa zajęła 150 lat; 3 miliony metrów sześciennych skał zostały przesiedlone. Mimo to efekt nie jest strukturą pracowicie zbudowaną, lecz cudem zjednoczonym przez moc własnego celu.

Rzeźba Lakshmi i dwóch dwarfals (odźwiernych) nadzoruje wejście. Otaczające dwuwarstwowe galerie roją się od płaskich płaskorzeźbami bogów we wszystkich swoich nastrojach - grając, medytując, walcząc, walcząc …. Jeden z występów pokazuje oburzoną Parwati, która odmawia gry w kości z mężem, który oszukuje. Tutaj Rawana poświęca swoje dziewięć głów; tam Wisznu krzyżuje trzy światy. Jeden z rogów pokazuje Shivę prowadzącą nieśmiałą pannę młodą do łóżka. A w niektórych miejscach niekompletna, wyłaniająca się rzeźba pozostaje na wpół wyrwana ze skały, jakby bogowie narodzili się w Kailash.

Świątynia stoi na wysokości 164 stóp na 109 stóp na ogromnym dziedzińcu, strzeżonym przez dwa słonie i dwie chorągiewki, które mają 45 stóp wysokości. Bazę wyrzeźbiono słoniami, lwami, tygrysami, podobnymi do Sfinksa zwierzętami i chińskimi smokami o wyłupiastych oczach, które niosą świątynię jak rydwan. W jednej dramatycznej scenie Ravana przygotowuje się pod Mount Kailash i potrząsa nią z całej siły, gdy stopa Pana Shivy sięga po niego, by go przypiąć pod jednym palcem.

Większość Kailash jest w doskonałym stanie, choć obrazy wyblakły. Kamienna podłoga była zużyta do miękkości jedwabiu przez stopę ludzkich stóp. Ogromne Shivaling jest otoczone przez Shivę, Parvati i innych bogów. Wieża wznosi się na wysokość 100 stóp; cztery lwy wyskakują z dachu, rycząc na równinę Dekanu. Kailash często i słusznie nazywany jest najbardziej zadziwiającym pojedynczym dziełem sztuki, jakie kiedykolwiek zostało wykonane w Indiach. Dotyk śladów starożytnych murarzy pozostaje upiornym przypomnieniem, jak kształtowały się te namiętne, sprzeczające się, tańczące, grające postacie.

W Ellorze rozpoczął się intensywny wzrost aktywności od VI wieku ne, który trwał ponad 500 lat. Jaskinie 1-12, jaskinie buddyjskie na południowym krańcu są najstarsze, sięgające 500-750 ne. Jaskinie hinduskie 14-29 mieszczą się między 600 a 870 rne (jaskinia 13, najstarsza, jest w ruinie). Jaskinie Jain 30-34 znajdują się dalej na północ od skarpy i można je prześledzić do 800 ne i X wieku ne.

Hinduskie jaskinie różnią się od ich powściągliwych buddyjskich poprzedników; te jaskinie mają dynamiczne sceny z hinduskiej mitologii. Jaskinia 14 lub jaskinia Ravana ki Khai była buddyjską vihara, która została przekształcona w świątynię poświęconą Panu Śiwie, w VII wieku ne. Jaskinia 15 to dwukondygnacyjna świątynia, która była pierwotnie buddyjskim vihara. Najbardziej porywająca rzeźba w jaskini pochodzi od Shiva Nataraja (Lord of the Dance), który jest gotowy w swojej słynnej klasycznej tanecznej pozie.

Jaskinia 21, Ramesvara, została wykopana w VI wieku ne i jest uważana za najstarszą hinduską jaskinię w Ellora (inną niż Jaskinia 13, obecnie w ruinie). Jaskinie Jain zostały wydobyte pod koniec IX i X wieku ne. Chociaż brak im witalności, która wyznacza jaskinie hinduistyczne i są znacznie mniejsze, mają niezwykle szczegółową pracę. Jaskinia 33 jest najbardziej godna podziwu.

Szybkie fakty

Lokalizacja Jaskinie Ajanta i Ellora znajdują się na wzgórzach Satmala w okręgu Aurangabad

Odległości Ajanta jest 491 km NE i Ellora 417 km NE od Mumbai CZAS WYCIECZKI Pociągiem 7 godzin + 3 godziny drogi do Ajanta, 1 godzina do Ellora Drogą 8 godzin Powietrzem 45 minut + droga 3 godziny

Trasa Droga ekspresowa do Pune; SH do Aurangabad przez Ranjangaon, Ahmednagar i Dahigaon; SH do Fardarpur-Ajanta przez Phulambari i Sillod lub NH211 do Ellora przez Khuldabad.

Kiedy iść Okres zimowy (listopad-luty) to najprzyjemniejszy czas.

Biuro Informacji turystycznej

MTDC Holiday Resort

Station Road, Aurangabad

Tel: 0240-2331513-14

Kody STD Aurangabad 0240, Ajanta 02438, Ellora 02437

Przez Mitali Saran i Jerry Pinto

O autorze

Mitali Saran pracował w pełnym wymiarze czasu dla podróżujących Business Standard i Outlook, a obecnie jest niezależnym pisarzem z siedzibą w New Delhi.

Jerry Pinto był szkolnym bibliotekarzem, przedstawicielem medycznym, nauczycielem matematyki i nauczycielem, zanim zaczął karierę dziennikarską.