Portland, Maine: małe miasteczko dla dużych apetytów

2024 Autor: Ada Peters | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:36

Jest wiele rzeczy, z których od dawna znany jest stan Maine: plaże odpływowe, latarnie morskie, lobstermeny. Ale w ostatnich latach małe miasto Portland stało się wschodnio-wschodnim miastem, które musi odwiedzić foodie city, z filozofią "farm-to-fork", która jest przedmiotem zazdrości Nowej Anglii. Oto spojrzenie za kulisami tego rosnącego miejsca dla smakoszy.

"Szyny otworzyły się, linie opadły, żuraw zawieszony - a pułapka jest zaczepiona!", Mówi kapitan Brian Rapp, kiedy wyciąga zieloną linę, by odsłonić klatkę z siatki drucianej, mającą 29 stóp głębokości, teraz zapakowaną błyszczącą pomarańczą i czarno-cętkowane homary. Bierze pod uwagę skorupiaki, oceniając ich wielkość pod kątem żniw, a uśmiech rozlewa się po brodatej twarzy lobsterka. Wypłata za zderzak.

W Portland nazywają to znawcy lobstahnie homar. To pierwsza rzecz, której musisz się nauczyć przed wejściem na pokład trawlera Lucky Catch, łodzi rybackiej, która każdego ranka odlatuje przez szare wody Zatoki Casco od nabrzeża przy Commercial Street. Na nabrzeżu, na którym często spoczywa łódź na kotwicy, betonowa tablica jest opatrzona morskim błogosławieństwem: "Obyście mieli spokojne wiatry i morza". Ale w dzisiejszych czasach wszystko dzieje się w Portland, powinny one dodawać przyjemności rolka z homarem w żołądku na błogosławieństwo.

Choć wielu od dawna myśli o Portland jako miejscu przesiąkniętym niewiele ponad nadmorską mgłą i zamkniętych w czasie II wojny światowej zakładami, dziś to małe miasto może sobie pozwolić na posiadanie jakichkolwiek stolic jedzenia w Ameryce Północnej. Można to nazwać Doliną Napa z małżami - mieszanką rodzinnych restauracji z owocami morza, mistrzów żywności ekologicznej i najbardziej rozpowszechnionych szałasów z homarami.

Lobsterpalooza i amerykańskie ciasta

Przede wszystkim Portland to walhalli z owoców morza. Więcej homarów zostaje złapanych i sprzedanych na poszarpanej linii brzegowej Maine, niż w jakimkolwiek innym stanie w Stanach Zjednoczonych, i ma tak szaloną przynętę na zwojach homarów, że zbiera co roku 130 milionów funtów mięsa.

Ale miasto to znacznie więcej. Portland może robić bicze z jagodami (na 100 amerykańskich jagód niskotłuszczowych, 99 z Maine). Wynalazł "zdrowy" święty pączek (zrobiony z bardziej odżywczej mąki ziemniaczanej, ale wciąż złocony lukrem). To było przed dziobowym dzwonkiem na piwo w Nowej Anglii: pionierem stanu, D.L. Geary, zaczął warzać w 1983 roku jako pierwszy browar po wprowadzeniu zakazu na wschód od Missisipi, i otworzył swój pierwszy browar w 1986 roku. A jego bohaterowie żywności są stale świadomi kurczenia się odległości między produktem a talerzem.

"Portland jest bezkonkurencyjnym małym miasteczkiem w Ameryce Północnej", mówi przewodniczący Maine Foodie, Mike Liff, kalifornijczyk, którego żołądek przyciąga do miasta. "To nie tylko restauracje czy uliczne jedzenie. To wszystko, od lokalnych produktów do indywidualistycznych postaw. Ludzie tutaj nie robią sieci restauracji. Zamiast Dunkin 'Donuts wybieramy lokalne mikro-palarnie niezależne od sprawiedliwego handlu, takie jak Coffee by Design lub Arabica. I nie każ mi zaczynać na serze. Tu jest tak dobrze, że trudno nie przejść obok ladki.

Taka lokalna, samowystarczalna scena oznacza, że z 300-osobowej restauracji cateringowej dla 67 000 mieszkańców Portland (więcej w przeliczeniu na jednego mieszkańca niż jakiekolwiek inne miasto w USA po San Francisco), dziewięć na dziesięć jest własnością barwionych w wełnę Maine rodziny. Nie licząc dziesiątek startupów Ma i Pa, które sprzedadzą miód z miodem z kwiatów dzikiej róży lub czekoladową mżawkę, którą właśnie butelkowały w kuchni.

Rzuć to i zobacz: nie przestawaj dopóki nie poczujesz się wystarczająco

W centrum tego szaleństwa smakoszy znajduje się jądro miejskich restauracji z owocami morza zderzak-zderzak, obszar, który szczyci się "mer-roir" i kucharzami zmieniającymi zeitgeist. Jednym z takich widzialnych miejsc jest nagrodzony James Beard Eventide Oyster Co, dzieło szefów kuchni Mike'a Wileya i Andrew Taylora, którzy nie boją się dopełniać homara z zielonym curry lub bekonem i jajkami. Zbiegiem okoliczności, że ich brązowy masło homar rzuca się na japońską bułkę na parze jest najbardziej pożądanym daniem Maine? Raczej nie. "Kolejka za drzwiami idzie stąd do następnego roku", żartuje kierownik klubu John R. Myers, z codziennej potyczki na stół. "Oczywiście robimy coś dobrze".

Podnoszące przyjemność dopamowanie jedzenia tak wielu pysznych rodzajów owoców morza - małży małży, przegrzebków, kraba, ostryg, małży Bang Island, kiełbasy homarskiej - jest wzmacniane przez nieprzewidywalne sposoby, w jakie owoce morza są przygotowywane. Zrób to świeżo z łodzi w Portland Lobster Company, ekskluzywnej i surowej w Scales, w zupie w Gilbert's Chowder House lub podawaj na sushi z czarnym sezamem i tobiko w Miyake. Tak czy inaczej, zdobędziesz sporą liczbę złamanych pazurów i pustych skorup w ciągu zaledwie kilku dni.

Złap mnie, jeśli możesz: Maine ma wolną od homarów przeszłość

Owoce morza nie zawsze wyleczyły kulinarny blues. W połowie XVII wieku francuscy osadnicy lądowali z niewielkim wyobrażeniem o tym, jak zepsute jest bogactwo półwyspu wielorybów.Wkrótce po nich nastąpił kapitan John Smith, który później zjechał do Jamestown, aby zdobyć Pocahontas. Następnie pojawiły się statki oportunistyczne, które zamiast dokonać inwentaryzacji lądu i morza, zostały zwabione na południe do obiecanej ziemi tytoniowej i bawełny Virginia.

Z drugiej strony homar nie był delikatnością, jaką jest dzisiaj: na długo przed tym, jak Europejczycy rzucili kotwicę, nieszczęśni mieszkańcy Algonquians, zamieszkujący okolicę, wykorzystali obficie, ręcznie złowiony homar jako nawóz do uprawy zamiast go jeść. W następnych stuleciach homar uważano za pokarm dla ubogich lub więźniów; Dopiero w latach 50. XX w. stało się mocno utrwalonym luksusem. Po katastrofie finansowej na początku 2000 roku, bogate zasoby lądowe i przybrzeżne stanu Maine zasilały zrewitalizowane amerykańskie marzenia o samodzielności.

Pasja Portlanders

Buntownicza filozofia nadal funkcjonuje w Duckfat, sklepie z pseudonimami dla koneserów, który otworzył w 2005 r. Zastawy żywnościowe. Dzięki doskonale chrupiącym frytkom i ręcznie robionym sosom zanurzeniowym restauracja stała się dla Maine tym, czym dla francuskiej pralni zmienił się Thomas Keller. małomiasteczkowa Kalifornia: dowód na dobre, lokalne jedzenie zarówno wśród gości, jak i restauratorów.

Wszystko to zachęciło pewnego typu przyjmującego ryzyko do założenia sklepu w Portland. Postacie takie jak rodzina Paciarino z Mediolanu, która wybrała Fore Street z dowolnego miejsca w Dolnym 48, kiedy zdecydowali się wyemigrować, aby otworzyć tytułową trattoria. Albo Dean Bingham, odnoszący sukcesy architekt, który upuścił kratownice i drewno, by zrobić trufle w Dean's Sweets po drugiej stronie drogi. Nawet religia została zrezygnowana w imię odnowy w Grace, kościółku Metodystów z czerwonej cegły, który został przebudowany przez szefa kuchni Adama Flooda jako znakomita restauracja z halibutem Maine i farm-okiem. W kilku innych amerykańskich miastach ludzie podejmowaliby takie ryzyko.

Siostry Ashley i Kelley Dow, współzałożyciele Sticky Sweet, są uosobieniem tego ideału. W tętniącym życiem Domu Rynku Publicznego, sąd żywnościowy, który był niegdyś ratuszem, Dows wyczarowuje daleko poza ścisłymi granicami ortodoksji. "To nie są typowe pustynie do formowania ciastek" - mówi Ashley z inspirowanych miksturami pochodzącymi z rocznego start-upu. "Słodki tajski ryż tajski, podawany z jagodami Maine i lodem z aksamitu. To znaczy, kto jeszcze to robi?

Przyszłość: czy poszedł na psy?

Poza Portlandem, głęboko w satelitarnym mieście Kennebunkport, ewolucja trwa nadal. Tutaj Wendy O'Blenis opracowała Doggie & Me, pierwszą na świecie kulinarną wycieczkę kulinarną dla psów. Dziwaczny dodatek do każdej mapy kulinarnej, jest to strona z doświadczeniem kulinarnym w Portland, o których jeszcze niewielu wie.

"Zaczęliśmy od zrobienia ostrych torb dla psów i stamtąd spadł śnieg", mówi O'Blenis o pięciopunktowej wycieczce po żywności. "Ale ponieważ jest to taka przyjazna psom społeczność, została podjęta na własnym życiu".

Uczestniczące paczki próbują smakołyków, takich jak ciastka z masłem orzechowym, grona z muesli kokosowych, białe chrupki z cheddara i lody z boczkiem klonowym z kośćmi biszkoptowymi, podczas gdy właściciele wypatrują prawdziwych słodkich ciastek u takich jak H.B. Przepisy i piwa rzemieślnicze w Federal Jack's, siedzibie firmy Maine's Shipyard Brewing Company. Potem, pomimo całej skrupułowatości trasy, jasne jest, że nawet grawitacyjne przyciąganie księżyca nie wystarczyłoby, by utrzymywać psy z dala.

W pewien sposób podróż dla smakoszy do Portland to nowoczesny esej na temat amerykańskiej kultury jedzenia. Jego historia została nasycona wzrostem, upadkiem i ponownym rozwojem dumnych społeczności miasta. I właśnie dlatego tacy jak kapitan Brian Rapp są tak zadowoleni z prostej przyjemności przy złapaniu własnego lunchu. "Jest coś w Portland's Food Scene" - mówi, wdychając kulinarny nastrój, a także odrobinę świeżego morskiego powietrza. "Możesz to poczuć w swoich wnętrznościach."

Zrób to

Portland jest zaledwie dwie godziny jazdy od Bostonu, a bezpośrednie loty są dostępne z kilkunastu miast we wschodniej części USA. Aby uzyskać informacje na temat działań, zakwaterowania i innych w Portland, spróbuj Odwiedź Maine.