W siodle: doświadczanie Islandii konno

2024 Autor: Ada Peters | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:36

Konie zajmują szczególne miejsce w islandzkiej kulturze i wchodzą w swoje ręce podczas dramatycznego rocznego łapania owiec w kraju. Poznaj dziki klimat i teren Islandii na koniu z Marcelem Theroux w tym fragmencie Lonely Planet Traveler czasopismo. Fotografia Lottie Davies.

Grupa wsparcia pojazdów z napędem na cztery koła powoli trzęsie się za nami, ale główni aktorzy tego dramatu nie zmieniali się od ponad tysiąca lat: Islandczycy, owce, konie. Jestem pieszo, patroluję róg stada, próbując powstrzymać szczególnie upartą owcę przed ucieczką. Ale kluczowi członkowie grupy są konno. Mężczyzna w średnim wieku, którego odrapany sprzęt jeździecki nie docenia jego znaczenia, doskonale manewruje swoim koniem po skałach. Wykonując kilka gestów, wysyła grupę jeźdźców, aby zarekwirowali owce z drugiej strony doliny.

Nazywa się Kristinn Gunnarsson i jest nim fjallkonungur, król górski. Przez ponad 30 lat prowadził tę roczną przejażdżkę owieczką przez chropowate wyżyny południowej Islandii. Każdego września, w całym kraju, grupy rolników pod dowództwem króla górskiego zabierają swoje owce z letnich pastwisk, aby je posortować i zabrać na zimę do ich rodzinnych gospodarstw.

"Dokonaliśmy kilku zmian, ale w zasadzie robimy to w taki sam sposób jak nasi przodkowie" - mówi Kristinn. "Nie mógłbyś tego zrobić bez konia."

Napędy owiec nie są pozbawione problemów. Marteinn Hjaltested, który prowadzi szkołę jeździecką i gospodarstwo rolne wraz z żoną Leą, opowiada mi o kilku incydentach, gdy konie zachowywały się dziwnie. W najgorszym z nich młody koń zaryłany, gdy Marteinn zsiadł z koni i uderzył go w kraty metalowego ogrodzenia. "Nie można mieć pewności, że to nie elfy" - mówi. Jego rozwiązaniem było sprowadzenie kobiety z Reyjkavík, która była obdarowana drugim

widok. Udało jej się wstawić i zawrzeć pokój z kłopotliwymi duchami. Nie było, dotyk drewna, bez nawrotów.

Wyprawy, które Kristinn prowadzi przez ostatnie pięć dni. W tym czasie zebrano owce z obszaru o powierzchni 350 km2 i przewieziono 45 mil do sortowni. Grupa spędza każdą noc w chatach w górach, jedząc razem i dzieląc pokoje. Dziane skarpetki zwisają nad krawędzią koi. Grupa dzieci gra w karty. Głodni rolnicy i jeźdźcy jedzą talerze z wędzoną jagnięciną, ziemniakami, buraczkami i groszkiem konserwowym. Około godziny 10 ludzie zaczynają odświeżać swój sok owocowy przy ujęciach Jim Beam. Na zewnątrz niebo promieniuje gwiazdami, dźwięk islandzkich pieśni wznosi się w lodowate powietrze.

Stado owiec - teraz spuchnięte do około 5000 - zlewa się jak rzeka białej wody. Bleaty i krzyki wznoszą się nad stadem. Stado i jeźdźcy zostawiają zakurzony ślad na podłodze doliny. Po drugiej stronie znów zaczynamy się wspinać. Ostatnia sekcja jest tak stroma, że większość z nas zsiada. Ze szczytu patrzymy w dolinę Afangagil.

Wspinam się na wzgórze, by ostatni raz spojrzeć na Heklę. Słońce jeszcze nie dotarło do zbocza, a ziemia jest nadal zamarznięta. Stopy miotają się o coś wystające z piargi. Kręcę się wokół niego - to zardzewiała podkowa! Jest zimny i pełen wdzięku. Smugly, wyczyścić go i umieścić go z tyłu samochodu. Trzy godziny później, w Reyjkavík, nigdzie nie można znaleźć podkowy. Szukam go z frustracją, ale bezskutecznie. Nie mam pojęcia, co się z tym stało - ale wydaje mi się, że słyszę Marteinn Hjaltested mówiąc: "Nie możesz być pewien, że to nie elfy".

Jest to fragment dłuższej pracy Marcela Theroux w Lonely Planet Traveler czasopismo.