El ritmo cubano: muzyczna dusza Kuby

2024 Autor: Ada Peters | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:36

Bogata, żywa, wielowarstwowa i uduchowiona muzyka kubańska od dawna pełni rolę standardowego nośnika dźwięków i rytmów emanujących z Ameryki Łacińskiej. Od doków na dole w Matanzas, po sielankowe wioski Sierra Maestra, wszystko od syn, salsa, rumba, mambo, cha cha cha, charanga i danzón przynajmniej część ich istnienia zawdzięczają magicznemu muzycznemu dynamizmowi, który został tu po raz pierwszy zapalony.

Wkład Kuby w światową muzykę to nie tylko jeden zespół, a nawet jedna marka. To nieodparte, nieodwołalne wołanie, by wstrząsnąć tym, co dała ci mama; i strzał radości prosto do serca.

Salsa

Można dyskutować całą noc o tym, kto stworzył salsę (technicznie, wyłonił się z żyznej sceny latynoamerykańskiej w latach 60. i 70.), ale prawda jest taka, że niewielu ludzi może ją napisać i wykonać tak samo, jak Kubańczycy. Nieprzekonany? Weź udział w lekcji tańca w Hawanie lub udaj się do jednego z dwóch Casas de la Música w mieście i zobacz ekspertów w ruchu. Albo zdobądź kilka albumów Celia Cruz i zobacz, czy nie staniesz się natychmiastowym konwerterem.

Nueva trova

Nieprawdopodobna mieszanka Boba Dylana, Celii Cruz, Johna Lennona, Víctora Jary i Joana Manuela Serrata, nueva trova jest muzycznym soundtrackiem kubańskiej rewolucji, którego najwięksi przedstawiciele - Pablo Milanés i Carlos Puebla - pochodzili z prowincji Granma. Nueva trova osiągnął pełnoletniość w lutym 1968 roku w Primer Encuentro de la Canción Protesta, koncercie w Casa de las Américas w Hawanie. Mini-Woodstock z Kuby, wydarzenie to spotkało się z silną siłą wśród lewicowców na całym świecie jako rewolucyjna alternatywa dla amerykańskiego rock and rolla.

Rumba

Ekscytująca mieszanka pulsującej perkusji i atletycznego tańca, rumba to afrykańska dusza Kuby, gatunek muzyczny obfitujący w religijną ikonografię i bolesne echa niewolnictwa. Zobacz go w najlepszym wydaniu w Matanzas, na którym doki w wielu rytmach zostały po raz pierwszy rozegrane w 1890 roku. Surowy, ekspresyjny i ekscytujący do oglądania, rumba to spontaniczny i często nieformalny romans wykonywany przez grupy nawet kilkunastu muzyków. Bębny konga, claves, palitos (patyczki), marugas (żelazne wytrząsarki) i cajones (przypadki pakowania) układają się w rytmiczne rytmy, podczas gdy wokal zmienia się pomiędzy szaleńczo improwizującym wokalistą a odpowiednikiem coro (chór).

Son-Changüí

W Santiago to nazywają syn, w prowincji Guantanamo to nazywają sonchangüí - wschodnia odmiana tradycyjnego kubańskiego tematu, która zrodziła się w prowincjonalnych rafineriach cukru i na którą wpływ mają niewolnicy. Opisany przez kubańskiego etnologa Fernando Ortiza jako "romans między afrykańskim bębnem a hiszpańską gitarą" korzenie tej eklektycznej i misternie zrośniętej wiejskiej muzyki leżą w dwóch odrębnych podgatunkach: rumba i danzón.

Reggaetón

Uwielbiam to lub nienawidzę go, reggaetón to dźwięk chwili na Kubie. Ta muskularna melanż rapu, hip-hopu, reggae i tańca emanuje wszechobecnie z radia samochodowego, parków, placów, szkolnych podwórków i bezlitosnych ulic swojego duchowego domu - zgrabnego Alamar. Pomimo wczesnego postrzegania go jako wywrotowego i antyrewolucyjnego, kubański hip-hop uzyskał nieprawdopodobne poparcie od rządu tego kraju, którego świadomi sztuki ustawodawcy uważają, że odegrał on konstruktywną społeczną rolę w kształtowaniu przyszłości kubańskiej młodzieży. Fidel Castro nawet opisał reggaetón jako "awangarda rewolucji" i - rzekomo - raz spróbował swoich sił w rapowaniu w baseballowej grze w Hawanie.

Artykuł został pierwotnie opublikowany w sierpniu 2009 r. I został odświeżony w lipcu 2017 r.